Daar zijn we weer!!!!!!

Nu onderweg van Suriname naar Tobago! Heel lang geen internet of SSB gehad en niemand iets kunnen laten weten van hoe het met ons gaat! Maar we zijn weer in de lucht, even deed het toetsenbord het niet (deze moet ook vervangen worden....) maar met nieuwe batterijen komen we ook weer een heel eind. Onze SSB-radio heeft ook niet altijd ontvangst. We zitten dus weer op zee en moeten deze keer slechts 450 mijl en we gaan heel snel. De verwachting is 3 dagen en 3 nachten. We gaan 6 mijl door het water en hebben 24 uur lang 2,5 knoop stroming mee en dat betekent dat we 8-8,5 mijl per uur gaan en met deze snelheid een topsnelheid hebben neergezet. 24 uur maal 8 knopen is 184 mijl, wow, we gaan hard! Maar ondanks dat we zo hard gaan voelt niemand zich echt happy, we moeten erg wennen aan de zee, het schommelen en de golven. We leven op pilletjes, althans Baaf en ik. Daniel heeft 2 maal de vissen gevoerd, maar is nu ingeslingerd (zoals dat heet). Floris heeft ook eenmaal overgegeven en Katelijne doet het rustig aan. Gelukkig is het nu maar 3 dagen en gelukkig gaan we heel snel. We wilden ook naar zee......de rust, de wind, de frisse lucht. Helaas moeten de luiken in de boot dicht en is het hier stikkes benauwd. Suriname was mooi. Goed dat we erheen gegaan zijn. Maar het was er warm met heel veel muggen. Gelukkig hebben we een mooi nieuwjaar mogen meemaken met heel, heel veel vuurwerk en dat zullen we niet snel vergeten. Domburg was ook leuk, relaxter, maar toen we terug kwamen van ons tripje was het ook met die rust gedaan. Maar goed, even bij het begin beginnen...... Maandag gingen we op "reis" samen met de Brandaan en de Barbarossa. De Jonathan A, de grote Trintella die we in Marokko hadden ontmoet was ook zojuist aangekomen en had er ook wel oren naar om met ons mee te gaan. Leuk, gezellig. Giel moest nog wel van alles regelen, maar ook hier blijkt maar weer wat een topland dat Suriname is. Nederland kan er nog veel van leren! Eerst moesten we met de taxi (lees: bus) naar een of ander Texaco station worden gebracht, want daar zouden we worden opgepikt. Helaas bleken er daar 2 van te zijn en stonden we dus bij de verkeerde. Maar de bus van de reis wilde ons daar wel even op komen halen.....zo gezegd zo gedaan. Na ruim 4 uur hobbelen in een bus met "airco" en nog wat pech aan de versnellingsbbak mochten we uitstappen in Atjoni, alwaar wij in een supersnelle kano mochten stappen en 3 kwartier over de rivier mochten scheuren. Geweldig! We zaten al gauw (ook al in het busje) in "no mans land" alleen maar een weg met daaromheen af en toe wat kostgrondjes met huisjes waar dus mensen moeten wonen. De mensen hebben ook hier weer helemaal niets. Maar men weet te overleven en zolang dat goed gaat is men tevreden. Iets wat wij ons nog nauwelijks kunnen voorstellen. Foto's van de mensen langs de rivier mochten we niet maken. Uit respect heb ik dan ook nauwelijks foto's gemaakt. Men wast zich in de rivier, doet er de afwas, wast de kleren en vangt er vis. Gewoon het pure leven! Het is ook nog niet zo toeristisch dat je denkt, men zou er toch wel aan gewend moeten raken, maar nee, zo is het helemaal niet. En ook denkt men nog, dat het maken van een foto een stukje van de ziel van de mens wegneemt, dus helaas, als we weer foto's erop kunnen zetten zijn er niet zoveel foto's bij van de mensen. Eenmaal aangekomen in Anaula, het resort, voelde voor ons of we waren aangekomen in het paradijs. Erg mooi! Erg lekker gegeten. Zwemmen in rivierversnellingen, een boswandeling, een bezoek aan een authentiek Surinaams dorp, geen licht, wel water! En water heb ik gemerkt is zo belangrijk! Natuurlijk heeft volgens mij heel Suriname geen rioolafvoer of waterleiding, maar iedereen heeft het voor zichzelf goed geregeld. Het regenwater wordt opgevangen en daar wordt bijna alles van gedaan. Het licht in het resort wordt geregeld door een generator die van 's avonds 19 tot 23 uur aan is. Daarna gaat het licht uit. We zijn er 2 dagen gebleven en toen moesten we weer in de kano en in de bus en na een lange dag reizen kwamen wij weer aan in Domburg. En nog voor de deurtjes van de bus openklapten werden Toine en Mira al aangesproken op het feit dat ze hun boot niet goed hadden achtergelaten. Ook daar zit weer een heel verhaal aan vast, want toen wij 3 dagen geleden in Domburg ankerden zat het schijnbaar een aantal mensen daar niet lekker dat de Brandaan teveel in de vaargeul lag. Helaas is er niemand geweest die hier wat van gezegd had, zodat toen het moment daar was, het tot een uitbarsting kwam. Jammer en het drukte ook wel een beetje een stempel op het "thuiskomen" aldaar. De volgende dag kregen we bezoek van het Surinaamse jeugdjournaal. Papa Jochem had laten weten dat wij in Suriname waren en ook had men daar al gehoord van al die andere Nederlandse boten. Dat was heel leuk en we hopen daar nog wel iets van te kunnen zien, later! Ook besloten we om nog even snel een plantage te bezoeken want ja, zonder een plantage bezoek is Suriname niet compleet, dus wij op het heetst van de dag die plantage opgewandeld om daar oog in oog komen te staan met een giga vogelspin. De slavernij heeft ook ons aan het denken gezet en moeten we als we thuis zijn maar eens wat over gaan lezen! Aardig waren de Hollanders in ieder geval niet! Plaatsvervangende schaamte over wat de Hollanders de Surinamers hebben aangedaan in een ver verleden. Na het plantage bezoek zijn we naar Paramaribo gevaren en hebben weer als vanouds geankerd achter het Torarica hotel. Nog steeds in de chocolade bruine rivier met zijn snelle stroming. Gisteren konden we nog nel een bliksem bezoek aan Paramaribo brengen en nog even snel wat boodschappen inslaan. Rond half 5 zijn we gisteren vertrokken, de Brandaan, de Barbarossa en ook de Jonathan A varen naar Trinidad en wij naar Tobago. Als afscheidscadootje kregen we nog een flinke golf door onze bovenluiken naar binnen en was Katelijne, de bank, de dvd-speler, Floris zijn Nintendo door waterschade aangeslagen maar gelukkig bleek voor ons vandaag dat ook die schade is meegevallen. De DVD speler, de Nintendo en ook Katelijne doen het weer!