Nog steeds in Tyrrel Bay

En zo zitten we, ongepland, nog steeds in Tyrrel Bay op Carriacou. Niet dat het hier nou zo heel bijzonder is, maar het is wel erg relaxed en we hebben het denk ik gewoon nodig. Zoals Mo al aangaf in het vorige blog, ben je toch wel de hele dag bezig met alle 'gewone' beslommeringen. Tja, en dan wil je ook nog een stuk van het eiland zien, of doorvaren naar de volgende baai of eiland. Soms heb je daar gewoon de tijd niet voor, en dat is gelukkig ook niet erg. Eergister hebben we na school de Mangrove swamp bekeken hier in de baai. Met de bijboot erin varen en even rondkijken. Op zich wel bijzonder, maar er is ook weer niet al te veel te zien. Dat was de activiteit van de dag. We werden daarna, heel gezellig, uitgenodigd om bij Kees en Martha van de Pjotter te komen eten. Heel fijn om zo eens niet te hoeven koken, en een erg lekker Hollands maaltje.
Gister was het plan om even met de boot de baai uit te varen naar Sandy Island en Paradise Beach hier om de hoek. Deze doen beide hun naam eer aan, dus dat moeten we zien. Het was echter de hele dag regenachtig en bewolkt, en zelfs het paradijs ziet er dan minder aantrekkelijk uit. Dus na school hebben we lekker spelletjes gedaan. Zoals het hoort wint papa het spelletje monopolie.
Met de bewolking en regen kwam ook de wind en de golven. We lagen de eerste dagen erg rustig in de baai, maar gisteravond werd het toch wat al te gortig. Als je in de baai slipmatjes nodig hebt om je koffiekopje te laten staan, weet je dat je moet vertrekken. Eerst denk je dat het wel meevalt en we zijn zelfs gaan slapen, maar toen ik voor de derde keer over Mo heen rolde (ongewenst dit keer), zijn we maar gaan verkassen. Aan de andere kant van de baai is het gelukkig rustiger en hebben we lekker geslapen.
Vandaag lijkt het een beetje hetzelfde te worden. Het is nog steeds bewolkt (morgen beloven de gribfiles weer zonnig weer), dus we moeten het maar eens aankijken. Misschien moet het paradijs nog even wachten.
En zo wennen we misschien heel langzamerhand toch aan een wat ander ritme. En dat bevalt erg goed.

O ja, Mo is natuurlijk wel gewoon druk en heeft weer heel wat foto's op de site gezet.

Carriacou - Tyrrel Bay

Een half jaar onderweg.........leuk, gaaf, uniek, bijzonder, geluk, vermoeiend, tranen, heimwee, thuis, familie en vrienden, warm, zon, zee en strand, boot, golven, zeeziek en noem maar op! De lijst is eindeloos en kun je eindeloos lang maken. Tijd om te mijmeren als je op zee zit, tijd tekort als je ergens bent! Ik ben nog steeds aan het haasten, ik kan niet onthaasten, heb nog steeds overal tijd te weinig voor! Toch geniet ik, na een drukke dag als we weer met de dagelijkse beslommeringen klaar zijn, lees: school, wasjes draaien en boodschapjes doen. Zo'n dag bestaat eigenlijk nergens anders uit. Iedere dag neemt school een groot deel van onze tijd in beslag. Het valt tegen! Daarna tegen het middaguur, na de lunch is het wasjes draaien en wat boodschapjes doen. Het gemak van 1 winkel waar je alles haalt, dat concept kent men hier helaas niet. En alles te voet! Okee, naar de kant met je bijbootje daarna lopen of met de bus. Maar met de bus is ook weer zo'n gedoe. Terwijl ik dit typ, komt Floris mij vertellen dat hij Levi, zijn grote vriend, nog steeds zo mist......iedere dag moet hij wel aan hem denken en als het aan Floris ligt, zou hij nog steeds het liefste gelijk naar huis gaan! Arme Floris, hij moet nog een half jaar op zijn grote vriend wachten. Skype is ook zo moeizaam, we hebben nergens goed internet en als we het hebben moeten we de nodige dingen even "snel" doen en ben je zo weer een uur verder. Maar wat wel leuk is, als we 's morgens om 8.00 uur opstaan en we hebben ontbeten, nemen we een ochtendduik in super helder en lekker warm water. Duikbrilletje op en je zwemt zo tussen de visjes. We hebben bedacht dat we tijd moeten nemen, tijd om het iets rustiger aan te doen. We zijn steeds maar in beweging. Nu in Carriacou, waar niet eens zo heel veel te beleven is, is het goed om hier onze gedachten eens over te laten gaan. Binnenkort vliegt Baaf naar huis. Vanaf Barbados! Barbados ligt hier niet eens zo heel ver vandaan, maar we moeten wel al in de touwen als we daar 15 feb willen zijn. We hebben nu bedacht dat we wellicht iets meer tijd nemen en dat Baaf en ik straks vanaf een eiland naar Barbados vliegen. Dat scheelt een hoop tijd en een hoop varen, scherp aan de wind, stampen en zeeziek zijn. Maar het is ook niet iets waar ik nou naar uitkijk. Baaf kijkt er wel heel erg naar uit om naar Papa, Maaike, Santje en Teus te vliegen en daar verdere familie te ontmoeten. Ook wil hij graag naar Nomad en naar ons huis in Den Bosch. Dat laatste is tevens noodzaak want hij moet een hoop spullen weer meenemen naar hier. Ik ben ook blij voor Baaf dat hij naar huis vliegt. En boeken, oh ja boeken, eindelijk tijd om wat te lezen. Vreselijke boeken, de Vliegeraar (eindelijk gelezen, dikke tranen) en het gemijmer wat erna volgt, wat bijzonder dat ik dit doe en dat terwijl er elders in de wereld zoveel ellende is, waar maar geen einde aan schijnt te komen. Duizend schitterende zonnen..........Haar naam was Sarah.........zulke andere boeken dan ik normaal lees..........en dan de ramp op Haiti! Tijd om over dingen na te denken, als je eens een keer niet vaart.......

Gedichtje van Floris: (een elf)

Wind
een zeil
een mooie boot
Hij heet de Valentijn
Mooi

Carriacou, Tyrrel Bay

Vrijdag hadden we ons laatste gezellige dagje in de drukke Prickly Bay. Een laatste borrel op het prive strandje van het resort met de Rebel en de Waterman. Na de borrel heeft Henri van de Waterman heerlijk voor ons gekookt en dat hebben we bij ons aan boord opgegeten, omdat zij voor reparatie op de kant staan. Het was een zeer gezellig avondje! De volgende dag zijn wij naar Moliere Point gevaren. In een volgend baaitje lag daar een vrije mooring, alwaar wij ons aan konden vastleggen. Je mag hier niet ankeren vanwege het vele koraal waar je prachtig kunt snorkelen. Allereerst maar eens de onderwaterbeeldentuin opgezocht. Er liggen her en der zo'n 65 beelden onder water (zie: www.underwatersculpture.com). We hebben er 3 kunnen vinden. Een kring van kinderen, een halve vrouw met hoed (?) en een paar liggende beelden, die heel luguber wel graven onder water leken. Al met al wel supergaaf om zo te snorkelen en ook de kinderen waren erg enthousiast. Terug in ons eigen baaitje waar we helemaal alleen lagen konden we ook nog lekker snorkelen. Best spannnend om zo alleen in een baai te liggen. Ik had visioenen van locals die aan boord kropen en sliep daardoor wat onrustig. De volgende dag, zondag, werden wij al vroeg gewekt door een catamaran afgeladen met toeristen, die aan onze mooring wilden liggen om te snorkelen. De pilot (= boek van de waarheid) zegt inderdaad dat we plek moeten maken, dus wij moesten verliggen. Het is gebleken dat het weekend en met name de zondag, geen fijne dagen zijn, omdat het overal stervensdruk is met jawel, toeristen. Gek genoeg voelen wij ons geen toeristen. Wij zijn meer reizigers. Na een laatste snorkelsessie gingen we op weg naar Carriacou. Een volgend eiland behorend bij Grenada. Een pittig tochtje met veel wind en we moesten ook scherp aan de wind varen. Het tochtje duurde ruim 6 uur. En uiteindelijk konden wij ons achter de Rebel vastleggen aan een mooring. En nu liggen we in Tyrrel Bay. Ook een drukke baai, waar we ons nog moeten orienteren. We hadden onderweg nog 1 wit tonijntje gevangen en een hele grote, dikke, vette, andere tonijn. De kleine tonijn hebben we samen met de Rebel bij de borrel opgegeten en hij was heerlijk. De grote, dikke, vette moet vandaag gefileerd worden. En zo doen we vandaag school, heeft Daniel net de bijboot voor de 100-ste keer geplakt met een nieuw spullentje en ga ik zomaar eens de kant op voor wat brood en wie weet nog andere supermarkt lekkernijen. Vanmorgen om 10.00 uur hebben wij al onze eerste mangrove-oesters gegeten. Hele kleine oestertjes, maar ze waren erg lekker. Ik ben niet zo heel erg gek op oesters, maar deze, met een drupje limoen en tabasco, zijn heel erg lekker!

Haiti

Ja, ook wij hebben het bericht gekregen dat er een aardbeving op Haiti is geweest en dat er veel leed en verdriet heerst. Het gekke is dat wij het nieuws wel van anderen vernomen hebben.
Wij hebben geen krant, geen radio of tv, alleen sporadisch het internet en daar lezen we niet als eerste het nieuws op. Nu ik het weet kunnen we het op internet nalezen en het is echt vreselijk wat daar gebeurd is. Zoveel doden, zoveel verdriet.......... Haiti is een van de Caribische eilanden maar wij zijn daar niet in de buurt. Het is meer westelijk gelegen en ligt niet op onze route.
Hier in het Caribisch gebied leeft men wel mee. Overal staan busjes en potjes waar je geld in kunt doneren. Het geld wat wij betalen aan het internet gaat ook in zo'n potje en gaat naar Haiti.
Maar als je het leest en de foto's ziet, wordt je er wel stil van...........

Grenada, Spice Island

Prickly Bay is leuk en mooi. En zoals met alles, als je er wat langer zit, leer je het wat beter kennen en blijkt het allemaal even mooi te zijn. Daniel was gistermiddag druk aan het klussen en van de chandler is het niet meer gekomen. Helaas voor Daan, want daar verheugt hij zich al dagen op! Ik ben met de kindjes 's middags na school naar een prive strandje geweest en mocht daar helemaal gratis en voor niets op een zonnebedje liggen! Wowie, das lekker! Al gauw voegden zich daar de Waterman en de Rebel en ook Daniel aan toe en hadden wij een gezellige borrel op het strand. De zilvermeeuw kwam ook nog aangevlogen. De Waterman staat trouwens op de kant. Zij hebben schade aan hun beide roeren, hun zwaard en hun boeg. Dit klusje kan weleens 2 weken gaan duren. Inmiddels is de Zilvermeeuw weer doorgegaan.
Vandaag zijn we op stap geweest met de Watermannen en de Rebellen. We hebben een taxibusje gehuurd inclusief een hele aardige chauffeur Jimmy, met een geweldige aanstekende lach! Fantastisch! Voor mijn gevoel hebben we het hele eiland gezien en als ik door de foto's scrol, hebben we vandaag echt veel gezien! Grenada is het eiland van de specerijen. Nootmuskaat en de cacao-boon. St. George is de hoofdstad, maar daar is niet zo heel veel aan. We zijn er vandaag doorheen gereden, maar dan heb je het ook wel gezien. Eerst zijn we naar de Concord Waterfalls gereden. Een super klein watervallentje, maar als je wilde mocht je er wel in zwemmen. Tegen betaling uiteraard. Daarna naar memorial Leapers Hill. Vroeger waren er hier Fransen op het eiland en daar hadden de Cariebs spijt van en toen gingen ze vechten en werd het een veldslag en toen pleegden heel veel Cariebs zelfmoord door van de heuvel in het water te springen.
Niet zo fijn verhaal. Maar we praten over het jaartal 1651. Daarna naar een cacao-boon fabriek.
Belmont Estate. Een volledig gerestaureerd familie bedrijf, nog steeds in werking. Het is niet gek dat chocolade zo duur is, het is allemaal handwerk. Evenals de cashew noot trouwens. Die mijn waardering ook wel kan verdragen. Hmmmmmmm, jammie. Daar hebben we ook een heerlijke lunch gehad. Toen weer in het busje naar een supermooi strand voor een duik. Mooi!
Toen naar een zoetwatervulkaan meer op ca. 600 meter hoogte en daar was het eigenlijk best fris. Toen weer naar beneden en hebben een paar van ons zich laten afzetten bij de supermarkt om nog wat boodschapjes in te slaan. Bij terugkomst in de "big fish" bleek het happy hour en die lieten we ons nog even goed smaken. Ook hebben wij ons weer verenigd met Martha en Kees van de grote Pjotter. Goed om hen ook weer te zien al gaan zij morgen ook weer door. Wij blijven hier nog een paar dagen om school te doen, te klussen en Daan zich te buiten laten gaan bij de Chandler en dat terwijl het nog lang geen sinterklaas is...........

Grenada, Prickly Bay

Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van Tobago. Wat een schitterend eiland, wat was het daar mooi, relaxed en fijn om te beginnen. In de avond van maandag 19 januari zijn we richting Grenada gevaren. Een lekker tochtje met toch wel weer een aantal vissersboten om ons heen. Die jagen ons een beetje schrik aan. Normaal denk je, ach een visser, laat ik uitwijken.
Nu denk je, hoe snel mogelijk kan ik voorbij die visser komen! Het blijft spannend, omdat vissersboten piraten kunnen zijn of omgekeerd, piraten kunnen vissersboten zijn. Gelukkig bleek er niets aan de hand. We hebben voor de zekerheid maar samen wacht gedraaid. Om 7.00 uur dinsdagochtend lieten wij in een druilerig regenbuitje ons anker vallen in Prickly Bay en daar waren we niet alleen! De hele baai ligt vol boten en dat is na Tobago wel even wennen. We sliepen nog even een uurtje bij en de kindertjes speelden monopoly. Wat hebben we toch een lieve kindertjes! Daarna waren onze kinderen van harte welkom bij de Waterman en dat aanbod sloegen zij niet af. Vooral niet omdat de Waterman heel veel Lego aan boord heeft en ze hun hart weer konden ophalen. Daniel en ik hebben ons ingeklaard en dat verliep uiterst soepel. 's Middags een zoektocht met bus naar St George om een pakje op te halen waar onze nieuwe waterpomp inzat. Onze watermaker is voor de helft gesneuveld en nu werd ons een nieuwe pomp opgestuurd. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Daniel ging dus met de bus naar St. George en moest behoorlijk zoeken naar het DHL punt. Daar aangekomen moest hij een formulier hebben en dat kon hij daar en daar tegen betaling ophalen. Dat formulier moest nog wel door een "broker" worden ingevuld en ook daar zaten kosten aan. Uiteindelijk met formulier naar afhaalpunt, moesten er nog wat restanten aan postzegels gekocht worden en kon uiteindelijk na betaling van de verzekering van het pakketje, het pakketje in ontvangst genomen worden. Ik weet niet of het wel zo handig is om iets op te laten sturen! En daar baal ik wel van, want Jolan staat alweer in de startblokken voor mij, om fijne Nederlandse spullentjes op te sturen, waar ik natuurlijk niet zonder kan! We gaan kijken of het makkelijker kan! Verder moet Daniel dus flink klussen aan de boot om de waterpomp weer in te bouwen en zijn er nog genoeg andere zaken op zijn lijstje die dringend behoefte hebben om aangevuld te worden. Gelukkig zit er hier een budget marina in de buurt, ook wel "chandler" genoemd! De komende dagen gaan we dus vullen met klussen, lijstjes afvinken en ook weer aanvullen. Ik ben met de bus naar de supermarkt gegaan. Kwam terug met 3 volle tassen die gelukkig ook in de bus konden. Het is een mijl op zeven, maar eindelijk hebben we weer lekker op de boot ouderwets een broodje shoarma met echte kipfilet kunnen eten.......jammie!!!!!! Inmiddels droom ik van een stokbroodje filet, maar dat moet nog heel even wachten.......

Tobago

We genieten nog heerlijk hier in Store Bay, Tobago. Het weer is hier veel bestendiger dan in Charlotville, waar het toch wel elke dag 1 of 2 keer flink regende. Hier nog geen druppel gehad. Het zonnetje schijnt volop, maar er staat overdag gelukkig aardig wat wind bij die voor de noodzakelijke verkoeling zorgt. 's-Avonds gaat de wind wat liggen en dan wordt het heerlijk rustig, met tot een uur of elf een bandje op de achtergrond voor wat muzikale omlijsting.
Na ons avontuurtje gisteren met de bijboot om te gaan snorkelen, en waarbij we flink wat water over kregen van de golven rondom Pigeon Point, hadden we nu het plan opgevat om met een glass-bottom boat het rif te gaan bekijken.
Glass-bottom boat.....hmmmm. Je stelt je er iets bij voor, maar in de praktijk blijkt het dan toch weer een beetje tegen te vallen. Denk aan een paar houten latten, 3 glazen platen en je knutselt er een soort van kubus van. Dak erop, motor er achter, glass-bottom boat klaar! Met LEGO bouw je meer, leuker en steviger! Maar goed, we werden wel bij onze eigen boot opgehaald en dat was natuurlijk wel een mooi gezicht.En de mensen waren vriendelijk. Daarna kon je dus door die glazen platen naar de bodem kijken, mits het niet lekte. Het rif schijnt het 3de mooiste rif van de wereld te zijn (OH?). Weinig kleur, maar we hebben ons laten vertellen dat hoe dieper je zit, (duikt) hoe kleurrijker het is/wordt. We konden ook nog wat snorkelen, maar er stonden zoveel golven dat het een uiterst moeilijk iets bleek te zijn. Voor de kinderen al helemaal een no-go en dat eindigde voor ons weer in huilen en jammeren, waardoor ons tochtje toch ook minder leuk werd. Al met al een behoorlijke tegenvaller. Verder was het voor Baaf ( en voor mij ook wel een beetje) een verdrietige dag, want de kanjer "Hammie de hamster" is gisteren doodgegaan. We zijn ervan overtuigd dat hij een goed hamsterleventje heeft gehad! Toch blijken het wel verdrietige dingen te zijn, die ook wel weer een plekje krijgen in een kinderleventje. Vandaag zijn we weer dapper met school begonnen. Floris is druk met toetsen. We zijn ook weer een zwembroek verloren, broek nummer 100, pffffffft en zie maar weer eens een nieuwe op de kop te kunnen tikken! Onze hoop ligt op Grenada. Het zal wel weer wat worden! Vanmiddag nog een keer snorkelen boven een van de mooiste riffen (hahahahahaha) met wat wel gezegd moet worden, een supermooi zandstrand. Een van de mooiste stranden van, ja ja, hoe vaak zullen we dat nog horen? Maar mooi is het wel, erg mooi zelfs. En nogmaals, het is echt super om op Tobago te mogen beginnen want we hebben al wel mooie dingen gezien!

Tobago, Store Bay

Pirate's Bay, Charlotte ville was geweldig! We hebben ook nog een gezellige avond met een BBQ gehad, maar het is geen BBQ zoals wij die kennen. Geen vlees, hooguit kun je kiezen tussen chicken or fish. Daarbij krijg je dan rijst, een pasta gerechtje, salade en linzen. Allemaal heel lekker, alleen serveert ieder restaurant hetzelfde. Er is dus niet zo heel veel keus! Maar met "bring your own" biertjes, werd het een hele gezellig avond. We hebben heel erg leuk zitten praten met Kees en Martha van de grote Pjotter. Een waardevol gesprek, niet snel te vergeten. De volgende dag zijn we uitgeklaard, dat mag eigenlijk niet, maar hebben we toch gedaan en zijn naar Store Bay gevaren. 3-4 uurtjes verderop. Onderweg vingen we de ene "tuna" na de andere en als sashimi met soja saus en wasibi een super smakelijk borrelhapje! We kwamen dan ook (wat toevallig) op borreltijd aan.
Hier in Store Bay is het iets toeristischer. We liggen weer voor een hotel, waarschijnlijk vind men het ook wel leuk om vanuit een hotel met uitzicht op zee, naar zeilbootjes te kijken, want het is ook hier niet anders. Het is het Coco Reef hotel in Tobago. Een geweldig mooi hotel om te zien. Na het veroberen van de superverse tonijn, zijn we de wal opgegaan om daar een hapje te eten. eerst nog even voor allemaal een paar flippers en een snorkelset aangeschaft en daarna neergeploft voor weer een chicken or fish dish. Dit maal hadden we ook de keuze ook shrimps, jammie! Toen het maal uiteindelijk na zeer lange tijd op tafel kwam was het gerecht zo super pittig, dat we het niet konden proeven zo "heet" was het. De aanraking van een garnaal of een hapje rijst was een complete mond- en lipverbranding. Ik kan me niet herinneren ooit zo "pittig" gegeten te hebben. Echt lekker was het daarom ook niet. Maar hier ook weer wel erg gezellig, een houten tentje op het strand, muziek, gezellige vriendelijke mensen en het gevoel te hebben dat je nu toch wel een beetje op vakantie bent! Vandaag zijn we na school naar het reef gevaren. Buccoo Reef and Pigeon Point. Geweldig mooi zandstrand en turquoise blauwe zee. Maar wij kwamen om te snorkelen en dat was nog wel even zoeken. Maar zoek en gij zult vinden en we hebben het gevonden want het is echt een belevenis om met je kinderen zo door het water te dobberen. Morgen zullen we waarschijnlijk nog een dagje hier zijn om te genieten van het Reef en misschien nog met een glass-bottom boot wat verderop het Reef te bewonderen. We hebben vandaag een poging gedaan met onze dinghy, maar helaas door wind en tamelijk hoge golven moesten we afhaken. Dan gaan we maandag door naar Grenada.

Tobago

Voor alle mensen die 's morgens toch wel wat te lezen willen hebben, hier het vervolg van Pirate's Bay! Het is niet slecht om hier te beginnen met je tocht door de Carieb.
Al vind ik dat we het nogal druk hebben. Deels komt dat omdat we nu WATER hebben en ik volop aan de was kan gaan. Dat betekent,dat werkelijk alles wat aan boord is een keertje door mijn machientje gehaald moet worden.........en dat is wel een challenge kan ik je zeggen. Maar goed, ik draai dapper verder! Daniel had het over een supermarktje, tja daar moet je je dus ook niets bij voorstellen. Brood hebben ze en een stukje kaas, een pak sap, misschien wat wasmiddelen (handig!) maar daar houdt het verder ook mee op! Het is een houten keet met wat levensmiddelen, maar melk, zuivel en groente en fruit vind je er niet! Dus na WATER, is groente en fruit een tweede broodnodig iets geworden. En dan heb ik het nog niet eens over WIJN! Wijn is zeldzaam en dat is jammer, zoals iedereen weet, is wijn mijn lievelingsdrank! Vooral wit als het warm is en warm kan het hier zijn. Was ik nog maar in Spanje, stond ik voor dat rek en wist ik niet wat ik moest kiezen, nu is er geen keuze meer. Maar goed, Carieb is bier of rum. Doe mij dan maar bier. En tja, dat is nog een reden dat ik die 10 kilo niet ga halen! Aan de andere kant, kaasjes, worstjes, toostjes en nootjes kennen ze hier ook niet, dus ergens moet het wel goed komen.
Jongens wat is Nederland toch een heerlijk land, AL-LES is er te koop!!!!!! En nu die sneeuw en al dat ijs! Wij hebben hier tropische temperaturen en ook tropische regen. Iedere dag wel een of 2 buien. Was lekker vandaag, we waren wat aan het zwemmen in zo'n baaitje gaat het ineens pijpestelen hard regenen. Dus wij snel naar de boot, nat in onze badkleding, super mooie regenboog, hebben we de luiken van de boot open laten staan........ geen dvd, Nintendo of Katelijne die nat geregend waren, wel de grandfoulards en de banken! Gelukkig waren de bedden van de kinderen droog gebleven, anders hadden we echt een vet probleem, want drogen doet het na 5 uur hier nauwelijks meer. Waar wel? Afijn vervolgens werden we uitgenodigd voor een gezellig etentje met de andere Nederlanders die hier liggen en hebben we een super gezellige avond gehad! Morgen staat er een BBQ op de planning en daar hebben we zin in. Wordt verzorgd door een local en hij gaat ook muziek regelen en moeten we dus dansen. Ja, ja! Helaas zitten er hier ook muggen, enige nadeel (tje)! Verder hebben we als plan, nog steeds veel aan school te doen, we moeten namelijk nog heel veel inhalen en daarna vrijdag naar een volgende baai te verkassen. Van daaruit misschien met 3 boten naar Grenada. Wij zijn een klein beetje bang geworden voor piraterij die nu ook in de Carieb tot ontkieming is gekomen. Het is niet helemaal veilig om als enige boot te reizen. Maar we weten niet of dit nu alleen dit gebied betreft of ook verderop in de Carieb. Het heeft ons een beetje schrik aangejaagd. Op 21 december is er een Duits zeiljachtje door 3 of door 8 gewapende mannen (ja, hoeveel is het nou?) onder schot gehouden en moesten alles afgeven wat waarde had. Daar zou ik nog mee kunnen leven, maar ik moet toch niet denken aan alle andere dingen die je ook nog zou kunnen verzinnen! We zitten dus nog een beetje te dubben over hoe of wat! Verder genieten we volop en zo rustig en zo weinig als dat ze hier hebben, is het nergens meer, dus we moeten er nog maar even van genieten en dat doen we met volle teugen!

Het kruisje op de kaart

Daar zitten we dan: in Pirate's Bay op Tobago. In vroeger tijden ongetwijfeld een uitvalsbasis voor de romantische piraten die we kennen uit de Pirate's of the Caribbean. Of natuurlijk een slim gekozen marketing truc van de lokale tourist office. Anyway, als er ergens een kruisje op een schatkaart staat, moet hij deze baai wel aanwijzen. We kijken uit op het strandje waar ik de kinderen aan het graven wil zetten. Tot nu toe snorkelen ze echter liever. Voor ons staat hier een duidelijk kruisje op onze schatkaart. We liggen hier heerlijk rustig in een baai omzoomt door tropisch regenwoud. Het dorpje, Charlotteville, is super-relaxed, met een paar restaurantjes, een supermarktje en en een paar huizen. Vanochtend begon wat regenachtig, maar dat is natuurlijk prima voor het schoolwerk. Het weerhoudt ons er niet van om een ochtend-duik te nemen. Tegen de tijd dat school klaar is, breekt de zon door en is het direct warm. Lekker even zwemmen. Mo gaat aan de was en ik heb nog wat klusjes. De watermaker behoeft aandacht en mogelijk een nieuwe pomp. Zolang de andere pomp het doet hebben we gewoon water, dus voorlopig is het niet erg urgent. Mo gaat met Baaf naar de kant voor internet en boodschapjes en Floris en Katelijne gaan spelen op de Waterman. Zo doen we allemaal wat we leuk vinden en veel beter kan het eigenlijk niet. We blijven hier dan ook nog maar even.

Aangekomen in Tobago

Vanmorgen vroeg na een supersnelle nacht met weer heel veel wind en ook een flinke regenbui zijn we vanmorgen vroeg aangekomen in Tobago. Ein-de-lijk aan de overkant!
Eindelijk zijn we in de Carieb en hier deden we het voor. We moesten zelfs zeil minderen om niet te vroeg aan te komen, want anders zou het nog donker zijn en zouden we niet kunnen zien waar we het anker uitgooien. Eenmaal geankerd zijn we nog 2 uurtjes slaap gaan inhalen (toch weer heel de nacht opgebleven) en begon voor ons de dag in de Carieb. Het is hier 5 uur vroeger dan in Nederland. Dat is even puzzelen wanneer we willen bellen met het thuisfront en niet gek als je ineens midden in de nacht een sms-je van ons krijgt!
Verder ben ik driftig aan het wassen geslagen en staat de watermaker (al is het voor de helft want de andere helft is kaduc) weer als vanouds te snorren! Daarna zijn we gaan inklaren met z'n allen. Dat was echt een makkie. Behalve dan dat we om half 8 waren aangekomen en we daar pas rond 13 uur waren! De volgende keer graag DIRECT komen melden alsublieft! Het is hier in Charlotteville (Jolan!) net een dorp, dus je bent er zo door heen. Het is hier lekker, super relaxed. Het is hier ook mooi. We liggen in een baai met helder water en bossen aan de rand. Het dorp is klein, maar gezellig en de mensen zijn zeer vriendelijk en kunnen heel lekker koken. Het wordt voor mij geen 10 kilo afvallen dit jaar. Het eten is steeds weer anders, maar super lekker. Vanmiddag zijn we eindelijk weer eens naar een strandje geweest. Ook ligt de Waterman hier in de baai. De catemaran van Henri en Akke met hun 2 dochters. Die kennen we ook al vanaf het begin en liggen zelfs in onze thuishaven, maar dat wisten we toen nog niet. Akke had verse tonijn, die we lekker bij de borrel hebben opgegeten. Het gaat druk worden in de Carieb al valt dat hier nog wel mee. Verderop schijnt dat ook minder aantrekkelijk te zijn, maar goed das voor later. Ook wil ik nog even zeggen dat Suriname echt een fantastische ervaring is geweest en super gezellig om dat samen met de Brandaan, Barbarossa en later ook de Jonathan A te hebben mogen meemaken. Maar heerlijk is het om nu weer met z'n vijven te zijn. Gelukkig hebben wij (nog steeds) het geluk dat er bij ons niet zo heel veel kapot is gegaan en wij niet in de reparatie hoeven te gaan. Al weet je nooit wat je boven het hoofd hangt. Ook hebben wij gehoord dat ook hier in de Carieb aan piraterij wordt gedaan. Afgelopen nacht is er een Duits zeiljacht door 8 bewapende mannen leeggeroofd. Het schip voer alleen en wordt door vissers opgemerkt dat het alleen vaart en zodoende gespot om te worden overvallen.
Het is dus niet zo heel erg dat we vanaf nu kortere stukjes varen en het wat drukker wordt. Helaas zijn daar dus ook een stelletje boeven onder. Veder was het vandaag ook een beetje een bezorgde dag voor mij want mijn zusje is wéér aan een (nek) hernia geopereerd en vanaf deze plaats wil ik zeggen dat ik heel veel aan haar denk en heel veel van haar hou en dat ik hoop dat het spoedig beter zal gaan.........

Daar zijn we weer!!!!!!

Nu onderweg van Suriname naar Tobago! Heel lang geen internet of SSB gehad en niemand iets kunnen laten weten van hoe het met ons gaat! Maar we zijn weer in de lucht, even deed het toetsenbord het niet (deze moet ook vervangen worden....) maar met nieuwe batterijen komen we ook weer een heel eind. Onze SSB-radio heeft ook niet altijd ontvangst. We zitten dus weer op zee en moeten deze keer slechts 450 mijl en we gaan heel snel. De verwachting is 3 dagen en 3 nachten. We gaan 6 mijl door het water en hebben 24 uur lang 2,5 knoop stroming mee en dat betekent dat we 8-8,5 mijl per uur gaan en met deze snelheid een topsnelheid hebben neergezet. 24 uur maal 8 knopen is 184 mijl, wow, we gaan hard! Maar ondanks dat we zo hard gaan voelt niemand zich echt happy, we moeten erg wennen aan de zee, het schommelen en de golven. We leven op pilletjes, althans Baaf en ik. Daniel heeft 2 maal de vissen gevoerd, maar is nu ingeslingerd (zoals dat heet). Floris heeft ook eenmaal overgegeven en Katelijne doet het rustig aan. Gelukkig is het nu maar 3 dagen en gelukkig gaan we heel snel. We wilden ook naar zee......de rust, de wind, de frisse lucht. Helaas moeten de luiken in de boot dicht en is het hier stikkes benauwd. Suriname was mooi. Goed dat we erheen gegaan zijn. Maar het was er warm met heel veel muggen. Gelukkig hebben we een mooi nieuwjaar mogen meemaken met heel, heel veel vuurwerk en dat zullen we niet snel vergeten. Domburg was ook leuk, relaxter, maar toen we terug kwamen van ons tripje was het ook met die rust gedaan. Maar goed, even bij het begin beginnen...... Maandag gingen we op "reis" samen met de Brandaan en de Barbarossa. De Jonathan A, de grote Trintella die we in Marokko hadden ontmoet was ook zojuist aangekomen en had er ook wel oren naar om met ons mee te gaan. Leuk, gezellig. Giel moest nog wel van alles regelen, maar ook hier blijkt maar weer wat een topland dat Suriname is. Nederland kan er nog veel van leren! Eerst moesten we met de taxi (lees: bus) naar een of ander Texaco station worden gebracht, want daar zouden we worden opgepikt. Helaas bleken er daar 2 van te zijn en stonden we dus bij de verkeerde. Maar de bus van de reis wilde ons daar wel even op komen halen.....zo gezegd zo gedaan. Na ruim 4 uur hobbelen in een bus met "airco" en nog wat pech aan de versnellingsbbak mochten we uitstappen in Atjoni, alwaar wij in een supersnelle kano mochten stappen en 3 kwartier over de rivier mochten scheuren. Geweldig! We zaten al gauw (ook al in het busje) in "no mans land" alleen maar een weg met daaromheen af en toe wat kostgrondjes met huisjes waar dus mensen moeten wonen. De mensen hebben ook hier weer helemaal niets. Maar men weet te overleven en zolang dat goed gaat is men tevreden. Iets wat wij ons nog nauwelijks kunnen voorstellen. Foto's van de mensen langs de rivier mochten we niet maken. Uit respect heb ik dan ook nauwelijks foto's gemaakt. Men wast zich in de rivier, doet er de afwas, wast de kleren en vangt er vis. Gewoon het pure leven! Het is ook nog niet zo toeristisch dat je denkt, men zou er toch wel aan gewend moeten raken, maar nee, zo is het helemaal niet. En ook denkt men nog, dat het maken van een foto een stukje van de ziel van de mens wegneemt, dus helaas, als we weer foto's erop kunnen zetten zijn er niet zoveel foto's bij van de mensen. Eenmaal aangekomen in Anaula, het resort, voelde voor ons of we waren aangekomen in het paradijs. Erg mooi! Erg lekker gegeten. Zwemmen in rivierversnellingen, een boswandeling, een bezoek aan een authentiek Surinaams dorp, geen licht, wel water! En water heb ik gemerkt is zo belangrijk! Natuurlijk heeft volgens mij heel Suriname geen rioolafvoer of waterleiding, maar iedereen heeft het voor zichzelf goed geregeld. Het regenwater wordt opgevangen en daar wordt bijna alles van gedaan. Het licht in het resort wordt geregeld door een generator die van 's avonds 19 tot 23 uur aan is. Daarna gaat het licht uit. We zijn er 2 dagen gebleven en toen moesten we weer in de kano en in de bus en na een lange dag reizen kwamen wij weer aan in Domburg. En nog voor de deurtjes van de bus openklapten werden Toine en Mira al aangesproken op het feit dat ze hun boot niet goed hadden achtergelaten. Ook daar zit weer een heel verhaal aan vast, want toen wij 3 dagen geleden in Domburg ankerden zat het schijnbaar een aantal mensen daar niet lekker dat de Brandaan teveel in de vaargeul lag. Helaas is er niemand geweest die hier wat van gezegd had, zodat toen het moment daar was, het tot een uitbarsting kwam. Jammer en het drukte ook wel een beetje een stempel op het "thuiskomen" aldaar. De volgende dag kregen we bezoek van het Surinaamse jeugdjournaal. Papa Jochem had laten weten dat wij in Suriname waren en ook had men daar al gehoord van al die andere Nederlandse boten. Dat was heel leuk en we hopen daar nog wel iets van te kunnen zien, later! Ook besloten we om nog even snel een plantage te bezoeken want ja, zonder een plantage bezoek is Suriname niet compleet, dus wij op het heetst van de dag die plantage opgewandeld om daar oog in oog komen te staan met een giga vogelspin. De slavernij heeft ook ons aan het denken gezet en moeten we als we thuis zijn maar eens wat over gaan lezen! Aardig waren de Hollanders in ieder geval niet! Plaatsvervangende schaamte over wat de Hollanders de Surinamers hebben aangedaan in een ver verleden. Na het plantage bezoek zijn we naar Paramaribo gevaren en hebben weer als vanouds geankerd achter het Torarica hotel. Nog steeds in de chocolade bruine rivier met zijn snelle stroming. Gisteren konden we nog nel een bliksem bezoek aan Paramaribo brengen en nog even snel wat boodschappen inslaan. Rond half 5 zijn we gisteren vertrokken, de Brandaan, de Barbarossa en ook de Jonathan A varen naar Trinidad en wij naar Tobago. Als afscheidscadootje kregen we nog een flinke golf door onze bovenluiken naar binnen en was Katelijne, de bank, de dvd-speler, Floris zijn Nintendo door waterschade aangeslagen maar gelukkig bleek voor ons vandaag dat ook die schade is meegevallen. De DVD speler, de Nintendo en ook Katelijne doen het weer!

Chillen in Domburg

Nou, dat Domburg is inderdaad wel even wat anders dan Paramaribo! We werden op 1 januari allerhartelijkst onthaald toen we aankwamen. Jan Bart van de Victory kwam in de bijboot ons gelukkig nieuwjaar wensen en wees ons de beste ankerplaats. Dat was wel nodig, want de hele Nederlandse kolonie is hier neergestreken en het is aardig vol. Maar we passen er alledrie nog goed bij. Zodra het anker ligt gaan we aan naar de kant, waar een klein, lommerrijk pleintje de definitie van het centrum van Domburg is. Helaas is dit de enige dag dat de pleisterplek van alle yachties, "Rita's" gesloten. Maar er is even verderop nog een afhaalchinees open. OP het pleintje eten we met z'n allen en komen diverse andere boten ook aanlopen. De lokale Chinese supermarkt voorziet in de Parbo bier djogo's (literflessen die je met elkaar deelt).
De volgende dag doen we in feite helemaal niks. Een nieuwe ervaring. We zitten wat op de boot, drinken een kop thee, lezen wat. Is dit onthaasten, of is dit het niet? Nou, dit is het! Toch nog even diesel gehaald met Jan. Aangezien er geen steiger is, doen we dat met de dinghy en met jerrycans bij het benzinestation in het dorp. 's-Middags om een uur of vijf naar de kant om bij Rita's eerst wat djogo's te drinken met alle bemanningen. Een leuk weerzien met diverse boten die we al heel lang niet hebben gezien en kennismaken met weer nieuwe boten die hier al langer liggen. Ook de Jonathan, die we in Agadir even kort hebben ontmoet komt de rivier op. Heel leuk om hen weer te zien na zo'n lange tijd. De kinderen spelen direct weer lekker met elkaar op het pleintje en wij kletsen bij. De borrel (ik mag dit toch echt geen palaver meer noemen) loopt geruisloos over in het eten wat bij Rita's zeer lekker en zo goedkoop is dat je het er zelf niet voor kunt maken. Iedereen eet hier dan ook elke avond. Tja, dat cruiser's leventje is zo slecht nog niet.
Ook vandaag (3 januari) verloopt goed. De activiteit van vandaag is het halen van 5 liter benzine voor de bijboot. Toch een zware klus: 50 meter lopen met zo'n kannetje in de hete zon. Via de marifoon worden kinderspeel uitwisselingen geregeld, die gekoppeld worden aan koffie drinken voor de volwassenen. Die bami-soep van Rita's is overigens erg lekker voor de lunch, dus laten we daar maar lunchen (scheelt ook weer afwas). Zo varen we een beetje heen en weer tussen de kant, diverse boten om kinderen op te halen of af te zetten en we kunnen net de verleiding weerstaan om de lunch door te laten lopen in de borrel.
Dat van die afwas voorkomen heeft overigens ook een serieuze ondertoon. We hebben namelijk zo langzamerhand een lichtelijk water tekort. Gewend als we zijn aan de watermaker, hebben we ook in Paramaribo lekker gedouched. Totdat de filters van de watermaker toch wel echt verstopt raakten van het modderwater van de rivier en watermaken voorlopig even geen optie is. En dat terwijl de tweede tank toch ook al half leeg is. Dus we staan nu op rantsoen en douchen niet meer. Vanmiddag hebben we overigens daar de echte cruisers oplossing voor geprobeerd: douchen in de regen. Vanmiddag een lekker buitje en wij met de shampoo op het dek. Lekker fris! Extra water van de zonnetent in een emmer scheppen en je hebt een stortdouche! En zo werken we ons door de dag heen. Het is inmiddels bijna 5 uur, dus haasten maar weer naar de borrel bij Rita's. Hoezo onthaasten?

Nieuwjaarsdag

Iedereen bij deze de allerbeste wensen en een heel gelukkig 2010!!!!!
We liggen nu een week in Paramaribo en het valt ons zwaar hahaha. Nou als ik heel eerlijk ben, valt het mij wel zwaar. Ik ben werkelijk helemaal lek geprikt door de muggen. Ben al langs apotheek geweest om te vragen of ze alsjeblieft iets hebben tegen de jeuk! Gelukkig ben ik de enige die ze lekker vinden, al mogen Katelijne, Baaf en Floris ook niet klagen. Daniel is volgens mij maar 1 keer geprikt de bofkont! We liggen hier in Suriname op de Suriname rivier alwaar het qua stroming ook echt kan spoken. De stroming loopt op zeker nu het gisteren volle maan is en het over 2 dagen springtij is. Op springtij is de waterstand op zijn hoogst en de stroming op zijn snelst. Mogelijk dat het dan 4 tot 5 knopen zal stromen en dat is veel, want dat is 4 tot 5 mijl per uur en zelfs op de oceaan gingen wij soms zo snel nog niet! We liggen in chocolade bruin water. Modderwater. Onze watermaker is sinds gisteren verstopt dus water kunnen we vanaf nu tot we Suriname gaan verlaten, niet meer maken. Jammer, want het is hier zo bloed heet dat je heel graag wilt douchen! Zwemmen kan hier al helemaal niet, er schijnen zelfs piranjas in het water te zitten. Barbarossa durft wel, die laten zich achter de boot dagelijks in het water zakken. Giel durft zelfs kopje onder. Maar goed, we liggen hier nu een week en het was steeds goed gegaan. Door de stroming is het wel vrij moeilijk om met je bijbootje naar de kant te varen, maar met vele handen kun je wel aanleggen. Gedurende deze week hebben we zo'n beetje Paramaribo verkend. Warm, het was er vooral warm. En de mensen zijn erg vriendelijk. Helaas moesten we veel met de taxi doen, boodschappen halen en dat soort geneuzel. Het ligt allemaal ver uit elkaar. Het inklaren was ook zo'n feest, daar hebben we 3 dagen over gedaan. Althans Daniel heeft daar 3 dagen over gedaan. Maar op het laatst moesten we allemaal mee. Ze wilden allemaal het gezicht zien wat bij het paspoort hoorde. Alleen moesten we daarvoor wel een half uur in de taxi zitten en weer terug natuurlijk! Eerst moet je naar de vreemdelingen politie, daarna naar het consulaat en dan naar de immigratie. En denk maar niet dat het allemaal naast elkaar ligt. Maar goed, de felbegeerde stempel staat in het paspoort en als we het land weer willen verlaten moeten we weer zo'n moordrit maken, maar dat is voor later! En je zou denken dat als je Nederlands bent het het allemaal makkelijker zou maken. Mooi niet! Verder heb ik in mijn leven niet zo veel vuurwerk gezien als hier. Ze zijn al 3 dagen aan het knallen en heel mooi sierwerkwerk aan het afsteken. We zitten op onze bootjes natuurlijk 1e rang dus het is geweldig om het allemaal vanaf het water te bekijken. En ze zijn gek op knallers. Miljoenenklappers en dat echt overal! Vooral de winkeliers boxen tegen elkaar op wie de langste, de hardste en natuurlijk de grootste heeft. Net als in het dagelijks leven zeg maar! Gisteren met oudjaar was het echt heel erg druk in Paramaribo. En het was een gekke dag. Ten eerste raakten we Baaf kwijt. Nou is mijn vertrouwen in die Baafmans erg groot, maar als het zwart ziet van de mensen en het werkelijk zwart ziet van de mensen en je kind niet binnen 10 minuten terug is, krijg je daar toch echt wel buikpijn van! Gelukkig had hij gevraagd of hij op een ijskar mocht klimmen omdat hij zijn "ouders" kwijt was en dat mocht, dus zodoende kon hij Daniel spotten. Ik zelf belandde in mijn zoektocht in een grimmige menigte die het ook wel leuk vonden om met volle bierblikjes te gooien. Gelukkig was dit van korte duur en eigenlijk het enige incident van een druk en warm Paramaribo waar toch iedereen om 12.00 noon aan het bier gaat! Toen we na een lange drukke gezellige dag weer naar de boten terug gingen vonden we daar de Brandaan op een heel andere plek als waar we haar hadden achtergelaten. Nou is het zo, dat de Brandaan nooit gaat krabben, maar nu moesten Toine en Mira daar toch aan geloven. Zij was bijna in de bosjes beland en wie weet welke weg ze daarvoor heeft afgelegd, maar gelukkig is er geen schade gemaakt en kon ze weer op haar vertrouwde plekje gaan liggen. Dat was al met al nog maar net achter de rug of er kwam me daar toch een vreemd iets aan drijven. Een soort van caravan, woonachtig iets wat stuurloos op die snelle rivier dreef om 22.30 uur 's avonds. En die dreef recht op Valentijn en Brandaan af. Gelukkig voor ons kreeg hij een wending, maar daar was nog altijd de Brandaan over. Daniel is als een gek in de bijboot gesprongen en gelukkig kwam Toine er toen ook nog net op tijd aan en met 2 van die bijbootjes konden ze net op tijd het gevaarte van de Brandaan afwenden. Een zucht van verlichting! Daarna zijn we maar met z'n allen aan de borrel gegaan, die we toen hard nodig hadden. Het oud en nieuw hebben we gezellig ingeluid. En nu zitten we te wachten tot het tij gaat keren, want we varen vandaag naar Domburg. Daar gaan we ook een paar dagen liggen en gaan we ook een klein tochtje het binnenland in maken. Op naar nieuwe avonturen zeg maar!