Laat ik een korte schets geven van hoe zo'n ideale dag er uit ziet.
Ondanks een wekker die ons toch wel wakker moet maken, start de dag goed. Maar ja, het is geen half zeven, maar een hele ordentelijke 8 uur die het alarm aangeeft, en ach, een kwartiertje blijven liggen leidt niet meteen tot een uur extra file. Het zonnetje schijnt lekker door het luik, de lucht is strakblauw. Een licht ochtendbriesje doet een dag motoren vermoeden, maar wie weet... De Portugese Noord steekt meestal pas 's-middags op, en we willen toch pas na school vertrekken. Eerst maar even brood halen. Heerlijke broodjes hebben ze hier in Portugal, al eet je er wel veel. De bakker schrikt van het aantal dat ik vraag (25), en vraagt het in z'n beste Portugees (dat aanmerkelijk beter is dan het mijne) wel drie keer na. De rest van het dorp heeft helaas geen brood vandaag. Toch een hoop lol voor maar 3 euro.
Op het marktje nog even druiven en eieren gehaald voor onderweg. Onderdeel van die ideale dag is namelijk dat Monica eieren bakt voor de lunch onderweg, en daar moet je dan wel de randvoorwaarden voor scheppen. Eieren zijn een redelijk essentiele randvoorwaarde voor gebakken eieren tijdens het varen.
Ontbijt dus in het zonnetje en het wordt al een beetje warm. Gewoon genieten. Na het ontbijt gaan de kinderen aan de afwas (daarvoor hadden we ze toch genomen?) en daarna aan het schoolwerk. Floris heeft een dictee en kan voor de rest redelijk zelfstandig aan de slag. Het begrip nomade vergt wat nadere uitleg, want het boekje maakt zich hier wat makkelijk van af. Zijn dat nu zwervers, papa? Maar wel met tenten. En zijn wij dan ook nomaden? 1 kind kan meer vragen dan 10 vaders ooit kunnen beantwoorden, of hoe ging dat spreekwoord ook alweer.
Enfin, ondertussen maak ik de boot klaar voor vertrek, terwijl Monica zich door het lesje taal met Katelijne worstelt. Dit gaat, zoals gebruikelijk, weer met wat emotie gepaard (vooral van de kant van Katelijne, wel te verstaan). Baaf slaat zich manmoedig door enkele lessen achterstand heen en is inmiddels al weer aardig bij. Hij laat zich alleen nog afleiden door elke scheet (niet dat we er nou zoveel laten hier, maar zo is die uitdrukking nou eenmaal).
We vertrekken om kwart voor twaalf. De andere essentiele randvoorwaarde voor eieren onderweg is dat je onderweg bent. Dat gaat dus lukken. Het is warm, eigenlijk geen wind, dus de verwachtingen mbt het zeilen zijn niet al te hoog gespannen. Wel dat het een relaxed tochtje wordt, met een lekker zonnetje. De Parasailor heb ik toch maar klaargelegd, want ik had er twee dagen geleden nog spijt van dat ik dat niet had gedaan.
Buiten de haven is de zee zo goed als vlak en na een half uurtje draait de wind ook naar het noorden en kunnen we de Parasailor zetten. Het lijkt nog wat weinig wind, maar zodra we het zeil hebben gehesen, en hij staat in een keer goed, wakkert hij aan tot ca 15 knopen (3 Bft), schuin van achteren. Nu moet je weten dat dit ongeveer de perfecte wind is voor dit zeil. Bij meer wind wordt het opletten, bij minder gaat het ten koste van de snelheid. Maar goed, het is de perfecte dag, dus dat had je al kunnen begrijpen.
Nou zit perfectie natuurlijk in de details. De schaduw van het zeil op het dek is perfect, want in de zon is het toch wel warm, mede omdat er nauwelijks wind over dek staat (even meerekenen: 15 knopen wind van achteren, terwijl de boot 6.5 knoop gaat). Maar er zijn ook altijd mensen aan boord die wel in de zon willen zitten. Nu heeft de Parasailor een gleuf in het midden, en je raadt het al: als je in de zon wilt zitten, kun je aan bakboord precies in de strook zon zitten die door de gleuf valt.
En dan natuurlijk die eieren. Mo laat zich weer van haar beste kant zien en er komen een paar heerlijke gebakken eieren op tafel. Onderweg gooien Baaf en ik nog een lijntje uit. Wie weet vangen we wat voor vanavond. Maar de vissen bijten niet. Nu kun je dit als een kleine dissonant in deze dag zien, maar eerlijk gezegd trekt het van de haak halen en fileren van makrelen me nog steeds niet heel erg.
Dus zo zitten we heerlijk te genieten van een fantastisch tochtje langs de Portugese kust. Ik was eigenlijk van plan om onderweg alvast een stukje te schrijven, maar door al dat genieten kwam het er niet van. Zo heb je het toch weer op een bepaalde manier druk. Om ca. 7 uur komen we aan in Sao Martinho do Porto, een natuurlijke inham in de kustlijn. De entree tussen de rotsen door is maar 200 meter breed en links en rechts beuken de golven op de rotsen. Precies in het midden lopen de golven mooi van achteren en we surfen min of meer naar binnen. Best spannend. Eenmaal binnen is de deining zo goed als weg, al merk ik nu dat we toch wel wat aan het rollen zijn achter ons anker. Die deining heeft de kinderen alvast lekker in slaap gewiegd. Het enige lastige is dat ik nu wel m'n glas wijn moet blijven vasthouden ......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten